Gronostaj zimą. Winter stoat.

Gronostaj po raz drugi, tym razem zimą. Stoat once again. This time in winter coat :-)

W listopadzie pisaliśmy na tym fotoblogu o śniadaniu z gronostajem. In November we wrote about breakfast with a stoat. A month later we saw it again.

http://www.photovoyage.pl/natureblog/gronostaj-stoat

Miesiąc później widzieliśmy to śliczne zwierzątko przez mgnienie oka nad potokiem. Już było odziane w szatę zimową. Od tego czasu, prawie codziennie wyskakiwaliśmy nad strumień choć na kilka minut, mając nadzieję na zrobienie mu zdjęcia. I nic. Widzieliśmy tropy saren, jelenia, kotów i psów z okolicy, lisa, kuny, zająca, jakichś myszy i gronostaja też oczywiście, ale nie udało nam się go zobaczyć. Aż któregoś dnia, wynosząc popiół z pieca, za stodołą Agnieszka zobaczyła świeżutkie tropy.„Bierz aparat i idź” - wydała polecenie. Cóż było robić, kobieta każe, mąż nie ma innego wyjścia i wykonuje, choćby akurat nie miał ochoty. Założyłem biały strój i poszedłem. Było bajkowo. W nocy spadło trochę śniegu, chodziło się więc cichutko. Za stodołą go nie było, nad rzeczką też nie, na białej łące kawałek dalej także pusto. Już chciałem wracać, gdy kątem oka zobaczyłem jakiś ruch. A może mi się tylko wydawało? Nagle spod śniegu wychynęła niczym peryskop łodzi podwodnej, śliczna, biała główka z czarnymi paciorkami oczu i małego noska.Gronostaj spojrzał na mnie i popędził jak szalony w stronę wąwozu. Czarny ogonek chwiał mu się jak chorągiewka na wietrze. Ciekawe czy jego funkcją jest zdezorientowanie większego drapieżnika? Na chwilę przystanął, by jeszcze raz na mnie spojrzeć. Strzeliłem trzy klatki w ciągu sekundy. Jedna wyszła całkiem nieostra, a na ostatniej już gronostaja nie było. Tylko ta mi została. Sukces! Jaki z tej opowiastki morał? Słuchaj swojej żony. :-)

Gronostaj, Stoat, Mustela erminea